Keloğlan Ve Altın Meyveler Ağacı Hikayesi

Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, develer tellal iken, pireler berber iken, ben annemin beşiğini tıngır mıngır sallar iken, uzak bir köyde Keloğlan adında, kel bir çocuk yaşarmış. Annesi ve babasıyla birlikte küçük bir evde yaşayan Keloğlan, zekası ve cesaretiyle tanınırmış. Babası çok zaman önce vefat etmiş ve annesiyle birlikte yaşam mücadelesi vermeye başlamışlar.

Bir gün, köylerine çok uzaklardan bir haber ulaşmış. Kötü kalpli bir dev, komşu köyü ele geçirmiş ve oradaki insanları esir almış. Keloğlan, köyünü ve komşularını bu tehlikeden kurtarmaya karar vermiş. Annesine veda edip, yola koyulmuş. Yolda, konuşan bir kuş, akıllı bir tilki ve güçlü bir aslanla karşılaşmış. Her biri, Keloğlan’a yardım etmeyi teklif etmiş çünkü onun iyi kalpli ve cesur bir çocuk olduğunu biliyorlarmış.

Keloğlan ve yeni dostları, devin yaşadığı kaleye varmışlar. Keloğlan, zekası ve dostlarının yardımlarıyla kaleye gizlice girmeyi başarmış. Devi uyurken bulmuşlar ve onu nasıl yeneceklerini düşünmüşler. Keloğlan, devin büyük ayaklarının altına sivri taşlar yerleştirmiş. Dev uyanıp ayağa kalktığında acı içinde kükremiş ve öfkeyle etrafa saldırmaya başlamış. Bu sırada, Keloğlan ve dostları, köydeki esirleri kurtarmak için hızla hareket etmişler.

Dev, Keloğlan’ın zekasına hayran kalmış ve ona köyüne zarar vermeyeceğine dair söz vermiş. Keloğlan, köydeki herkesi kurtarmış ve büyük bir kahraman olarak karşılanmış. Annesi, oğlunun sağ salim eve dönmesine çok sevinmiş. Keloğlan ve dostları, köyde uzun yıllar huzur içinde yaşamışlar.

Ve Keloğlan’ın maceraları burada bitmemiş ama o masal başka masal. Şimdilik bu kadar, Keloğlan ve dostlarının cesareti, zekası ve iyilik dolu kalpleri sayesinde kazandıkları zaferi hatırlayarak mutlu olalım.

Keloğlan ve dostlarının devi yenmesinin üzerinden günler geçmiş, köydeki herkes huzur içinde yaşamaya başlamış. Ancak bir gün, köyün bilgesi Keloğlan’ı yanına çağırmış. Bilge, Keloğlan’a eski zamanlardan kalma, büyülü bir ağacın hikayesini anlatmış. Bu ağaç, altın meyveler veren ve sadece iyi kalpli insanların bulabileceği efsanevi bir ağaçmış. Ancak, ağacın bulunduğu yer, tehlikelerle dolu bir ormandaymış ve oraya gitmek büyük cesaret istermiş.

Keloğlan, köyü için bu büyülü ağacı bulmaya karar vermiş. Annesine ve köydekilere güvence verip, yine yola çıkmış. Yolda, daha önceki macerasından tanıdığı dostları da ona katılmış. Ormana varmışlar, ama orman gerçekten de söylendiği gibi tehlikeliymiş. Zehirli sarmaşıklar, derin uçurumlar ve korkunç yaratıklarla dolu bir yer olmasına rağmen, Keloğlan ve dostları cesurca ilerlemişler.

Yolculukları sırasında, bir yandan da ormanın sakinlerine yardım etmişler. Bir kez, bir yavru geyiği kurtarmışlar, başka bir kez ise bir ağacın üzerinde sıkışıp kalmış bir kuşu özgürlüğüne kavuşturmuşlar. Ormanın sakinleri, Keloğlan’ın iyiliklerini unutmamış ve ona büyülü ağacın yerini söylemişler.

Sonunda, Keloğlan ve dostları, ağacın bulunduğu vadiye ulaşmışlar. Ağaç gerçekten de altın meyvelerle doluymuş ve ışık saçıyormuş. Keloğlan, ağaçtan bir meyve koparmış ve anında, meyvenin büyüsü köydeki herkesin yaşamını iyileştirmiş. Hastalar iyileşmiş, tarlalar daha verimli olmuş ve köydeki herkes mutlu bir yaşam sürmüş.

Keloğlan ve dostlarının dönüşü köyde büyük bir sevinçle karşılanmış. Keloğlan, bu kez de köyüne umut ve bolluk getirmiş bir kahraman olarak kutlanmış. Annesi, oğlunun yaptığı iyiliklerden dolayı çok gururlanmış ve köydeki herkes, Keloğlan’ın maceralarını nesiller boyu anlatmış.

Ve böylece, Keloğlan’ın ikinci macerası da mutlu bir sonla tamamlanmış. Keloğlan, zekası, cesareti ve iyi kalbiyle her zaman köyünün kahramanı olarak hatırlanmış. Ve unutmayın, her iyi yürekli insanın içinde bir Keloğlan yatar.

Böylece, Keloğlan masalımızın bu bölümü de sona ermiş oluyor. Herkese mutlu geceler, tatlı rüyalar dilerim.

Kaynakça: