Keloğlan Ve Gümüş Ağaç Masalı

Bir zamanlar, uçsuz bucaksız bir ormanın kenarında küçük bir köyde, Keloğlan ve annesi yoksul bir hayat sürerlerdi. Keloğlan her gün ormana gidip odun toplar, annesi de topladığı otlarla yemek yapardı. Ancak yürekleri her daim zengin ve mutluydu.

Bir gün Keloğlan, ormanın derinliklerinde hiç görmediği bir yola sapar ve kendini gizemli bir bahçede bulur. Bahçenin tam ortasında, yaprakları gümüşten bir ağaç yükselir. Ağaç, ay ışığında parlar ve etrafına büyülü bir hava saçar.

Keloğlan, bu ağacın etrafında dolaşırken, ağacın koruyucusu olan yaşlı bir adamla karşılaşır. Adam Keloğlan’a ağacın sırrını anlatır: “Bu gümüş ağaç, her yıl sadece bir kez meyve verir. Bu meyvelerden birini yiyen kişi, en derin dileğinin gerçekleşeceğini görecektir. Ancak, ağacın meyvesini sadece en saf yürekli insanlar alabilir.”

Keloğlan, annesinin ve köyün sıkıntılarını düşünerek, meyveyi almak için izin ister. Yaşlı adam, Keloğlan’ın saf yüreğini görür ve ona bir şans verir. Ancak, Keloğlan’a bir uyarıda bulunur: “Meyveyi sadece ihtiyacın olan için kullan. Açgözlülük, mutsuzluğun tohumudur.”

Keloğlan, gece yarısı gümüş ağacın altına gider ve ağaçtan düşen tek bir meyveyi yakalar. Eve döner ve meyveyi annesiyle paylaşır. İki yürek de, köylerine bereket ve mutluluk getirecek bir dilekte bulunurlar.

Ertesi sabah, köy halkı, topraklarının bereketlendiğini, kuyularının tatlı suyla dolduğunu ve evlerinin etrafında çiçeklerin açtığını görür. Keloğlan ve annesinin saf yürekli dileği, tüm köyü mutluluk ve refaha kavuşturur.

Keloğlan, bu macerasıyla, en değerli hazinenin para veya altın olmadığını, ama sevgi, sağlık ve topluluğun refahı olduğunu anlar. Ve köy halkı, Keloğlan’ın kahramanlığını ve yüreğinin saflığını uzun yıllar boyunca anlatır.

Günlerden bir gün, köyün hemen yanındaki krallığın kralı, köyün nasıl bu kadar zengin ve mutlu olduğunu duyar. Merakla, en güvendiği vezirini köyü incelemesi için gönderir. Vezir, köyde birkaç gün geçirir ve Keloğlan’ın gümüş ağaçla ilgili macerasını öğrenir. Krala döndüğünde, hikayeyi anlatır ve kral, bu sihirli ağacı görmek için sabırsızlanır.

Kral, büyük bir heyetle köye gelir ve Keloğlan’dan ağacı kendisine göstermesini ister. Keloğlan, kralın niyetini anlamak için kalbine bakar ve orada iyi niyetler gördüğüne karar verir. Onları gümüş ağacın olduğu gizemli bahçeye götürür.

Kral, ağacın görkemini ve güzelliğini görünce çok etkilenir. Ancak yaşlı adamın uyarısını unutan kral, ağacın tüm meyvelerini istemeye başlar. Keloğlan, bu açgözlülüğün sonuçları konusunda kralı uyarır, ancak kral dinlemez. O gece, kral ve askerleri ağacı korumak için bahçede kalırlar, ama sabah olduğunda, ağaç tüm yapraklarını ve meyvelerini dökmüş, kurumuş bir halde bulunur.

Kral, yaptığı hatayı anlar ve Keloğlan’dan özür diler. Keloğlan, krala ve köylülere, gerçek zenginliğin doğanın ve birbirimize olan saygımızdan geldiğini anlatır. Kral, bu dersi unutmamak üzere, köyde bir dostluk anıtı yaptırır ve her yıl köy ile krallık arasında dostluk festivali düzenlenmesini emreder.

Keloğlan’ın macerası, köyde ve krallıkta yıllarca anlatılır. O, sadece köyün değil, aynı zamanda krallığın da kahramanı olarak bilinir. Keloğlan’ın hikayesi, sevgi, saygı ve doğayla uyum içinde yaşamanın önemini herkese öğretir.

Evet çocuklar bu masalımızda burada bitti.

KAYNAKÇA: